Përkundër të vërtetës se objektivi njeri ndërtohet nga objektet frymëzuese të autores, duke shtjelluar veset e virtytet, kuptohet me mëtim hapërimi drejt së mirës, qëmtimi tematik bëhet me guxim përkushtues. Shkruan për njeriun si skllav i vetes, por edhe si përpjekës çlirimtar i vetes, qoftë nëse e kundron nga këndvështrimi social, qoftë i kundruar nga ai shpirtëror e thjesht dashuror. Në të dy shembujt poetja shërbehet me gjuhën e ekspresives fabulative, pra rrëfen shembullin ose dukurinë, e bën më të njohur me lexuesin dhe jep rrezatimet e veta kah e mira.
